12-13-14-15 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2002

Σίκινος λοιπόν. Ήδη από τους τελευταίους μήνες του 2001 είχε αποφασισθεί το επόμενο νησί που θα αποτελούσε τον προορισμό της αποστολής του Ομίλου Φουσκωτών Σκαφών Ελλάδος, μέσα στα πλαίσια του Προγράμματος “ΖΩΗ ΣΤΟΥΣ ΒΡΑΧΟΥΣ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ”.

Το Πρόγραμμα αυτό, που με τόση επιτυχία εγκαινιάσθηκε το “μακρινό” 1999 με την πρώτη αποστολή στην Αστυπάλαια, την δεύτερη στα Ψαρά το 2000, την τρίτη στην Αμοργό το 2001 και την τέταρτη πάλι το 2001 στο νησιώτικο σύμπλεγμα των Αρκών (Λειψοί – Αρκοί – Φούρνοι), αποσκοπεί στο να βοηθήσει στην ανάπτυξη αλλά και την ανάδειξη των αναγκών των ακριτικών νησιών μας. Οι αποστολές γίνονται σε εποχή χαμηλού ή ανύπαρκτου τουρισμού, παρά ο γεγονός ότι αυτό σημαίνει πλεύση για πολλά μίλια υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες. Παρ’ όλα αυτά η συμμετοχή των μελών είναι πάντοτε μεγάλη.

Όπως σε όλες τις προηγούμενες προσπάθειές μας έτσι και σε αυτή ανταπόκριση των ιδιωτών αλλά και των εταιρειών υπήρξε καθοριστική για την συγκέντρωση αθλητικού και εκπαιδευτικού υλικού. Αυτή τη φορά όμως ο στόχος μας και ο σκοπός μας ήταν συγκεκριμένος.
Η κοινότητα Σίκινου έχει αποφασίσει να μετατρέψει το παλιό Σχολείο σε Πνευματικό Κέντρο όπως ανέφερε ο Πρόεδρος της Κοινότητας κ. Γιώργος Μάναλης. Ο ΟΦΣΕ από την πρώτη στιγμή αγκάλιασε με θέρμη την ιδέα αυτή και έτσι Στόχος του έγινε να εξοπλίσει το υπό κατασκευή Πνευματικό Κέντρο του νησιού, όσο το δυνατόν καλύτερα, με σκοπό να έχουν περισσότερους λόγους για να μείνουν οι νέοι στον τόπο τους, προσφέροντάς τους ένα μεγάλο μέρος των ενδιαφερόντων που έχουν οι νέοι της πρωτεύουσας.

Εφέτος λοιπόν Σίκινος. Όπως πριν από κάθε αποστολή ο πυρετός της προετοιμασίας είχε καταλάβει όσους θα συμμετείχαν. Προετοιμασία των σκαφών και ατελείωτες συζητήσεις στο Εντευκτήριο για το πως θα εξοπλισθούν, πώς θα πλεύσουν, πώς θα σχηματισθούν οι διάφορες ομάδες πλεύσης, πως θα ανεφοδιασθούν, πότε θα φύγουν, πότε θα επιστρέψουν, ποιά είναι τα στίγματα, ποιοι χάρτες χρειάζονται κλπ.

Αλλά τα σκάφη έβγαιναν από “χειμερία νάρκη” και έπρεπε να δοκιμασθούν. Επίσης έπρεπε να ελεγχθεί ο βασικός “έξτρα” εξοπλισμός που θεωρεί ο ΟΦΣΕ ότι είναι απαραίτητος για κάθε σκάφος σε μία μακρινή αποστολή. Έτσι την Κυριακή 31 Μαΐου, με έναν όχι και τόσο ευχάριστο καιρό ξεκινήσαμε για μία δοκιμαστική πλεύση προς την Παλαιά Επίδαυρο. Ο σκοπός τριπλός: να ελεγχθεί το αξιόπλοο σκαφών και κυβερνητών, να δοκιμασθεί η πλεύση σε ομάδες και να ελεγχθεί ο έξτρα εξοπλισμός. Πρώτη ανασυγκρότηση στο Αγκίστρι όπου εμείς που φύγαμε από Τζιτζιφιές συναντήσαμε όσους έφυγαν από Ανάβυσσο, Λαγονήσι κλπ.
Επόμενος στόχος μας, η Παλαιά Επίδαυρος όπου μας περίμενε ο πάντοτε φιλόξενος Δήμαρχος Επιδαύρου για να μας καλωσορίσει και να μας προσφέρει προϊόντα της περιοχής. Η επιστροφή ήταν αρκετά πιο δύσκολη από τον πηγαιμό. Ο καιρός είχε φορτώσει και ένας ενοχλητικός βορειοδυτικός άνεμος, με μία κατάσταση θάλασσας γύρω στα 5 μποφώρ, μας ανάγκασε να δοκιμάσουμε εκτός από την αντοχή των σκαφών και των πληρωμάτων και την στεγανότητα των νιτσεράδων μας. Τα σκάφη γενικά αποδείχθηκαν αξιόπλοα, πλην ορισμένων μικροβλαβών σε δευτερεύοντα μέρη (VHF, κεραίες, αντλίες σεντίνας κλπ)

Επίτέλους έφθασε η τελευταία εβδομάδα πριν από την αναχώρηση. Την Δευτέρα 8/4 έλαβε χώρα στο Εντευκτήριο του Ομίλου η πρώτη συγκέντρωση κυβερνητών, όπου έγινε απολογισμός της δοκιμαστικής πλεύσης και συζητήθηκαν οι λεπτομέρειες της αποστολής. Δυστυχώς μερικοί από αυτούς που είχαν δηλώσει συμμετοχή είτε δεν είχαν ακόμη παραλάβει τα σκάφη τους (καινούργια) είτε δεν ήταν έτοιμα μετά από επισκευή ή μετατροπή οπότε αναγκάστηκαν να μην συμμετάσχουν.

Μόνιμο “αγκάθι” όπως και στις προηγούμενες αποστολές, ο καιρός. Θα έχει καλό καιρό ή πρέπει να το αναβάλλουμε; Οι γενικές πληροφορίες για τον καιρό ήταν πράγματι κακές. Οι εξειδικευμένες όμως πληροφορίες, από διάφορες άλλες αξιόπιστες πηγές (ελληνικές και διεθνείς), επιβεβαίωναν μεν τον κακό καιρό αλλά όχι για την περιοχή των Κυκλάδων. Η λήψη της απόφασης αναβλήθηκε για την Τετάρτη 10/4, οπότε και θα υπήρχαν πιο πρόσφατες και αξιόπιστες πληροφορίες για την πρόβλεψη του καιρού. Την Τετάρτη οι αρχικές προβλέψεις επιβεβαιώθηκαν και έτσι η Οργανωτική Επιτροπή της Αποστολής, κατά την διάρκεια της δεύτερης συνάντησης που έλαβε χώρα στην ευγενώς παραχωρηθείσα Αίθουσα Συνεδριάσεων της Ναυτικής Έκθεσης “ΘΑΛΑΣΣΑ 2002”, απεφάσισε και ανακοίνωσε την αναχώρηση κανονικά την Παρασκευή. Τελικά ένας αρκετά μεγάλος αριθμός κυβερνητών, σαράντα τέσσερα (44) σκάφη, επιβεβαίωσαν την συμμετοχή τους στην Αποστολή.

Το σχέδιο πλεύσης απλό, αποτελεσματικό και ασφαλές και ήδη δοκιμασμένο στις περισσότερες από τις προηγούμενες αποστολές. Αναχώρηση ανά μικρές οργανωμένες ομάδες των περίπου δέκα σκαφών η κάθε μία, ώστε να μην ταξιδέψει ποτέ κανείς μόνος του και να υπάρχει πάντοτε οπτική επαφή μεταξύ των σκαφών της ομάδας. Επίσης κατανομή της αναχώρησης σε δύο διαφορετικές ημέρες Παρασκευή 12/4 και Σάββατο 13/4, ώστε να μην υπάρχει πίεση χρόνου για όσους δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να ταξιδέψουν πιο γρήγορα. Ανασυγκρότηση και ανεφοδιασμός στην Σίφνο. Τα σκάφη της Παρασκευής ανεφοδιασμό το ίδιο απόγευμα, ενώ τα σκάφη του Σαββάτου, το Σάββατο ώστε να κατανεμηθεί και ο χρόνος ανεφοδιασμού. Αναχώρηση από τις Καμάρες της Σίφνου, όλες οι ομάδες μαζί, στις 15:00 και άφιξη δύο ώρες αργότερα στην Σίκινο. Παραμονή και επίσκεψη στα αξιοθέατα του νησιού την Κυριακή 14/4. Επιστροφή την Δευτέρα 15/4 πάλι σε μικρές οργανωμένες ομάδες.
Έτσι την Παρασκευή ξεκίνησαν οι πρώτες ομάδες. Η πλεύση από τις ακτές της Αττικής για την Σίφνο, τόσο την Παρασκευή όσο και το Σάββατο, όπως αναμένονταν, δεν παρουσίασε κανένα πρόβλημα, κυρίως από πλευράς καιρού. Έτσι το Σάββατο το μεσημέρι, αφού ανεφοδιασθήκαμε ποικιλοτρόπως σκάφη, κυβερνήτες και πληρώματα, ξεκινήσαμε από τις Καμάρες της Σίφνου για την Σίκινο.

Όσο απομακρυνόμασταν από την Σίφνο τόσο άρχιζε να γίνεται αισθητός ένας ενοχλητικός νοτιοανατολικός άνεμος που μας κτυπούσε στην αριστερή μάσκα και δυσκόλευε την πλεύση. Οι τοπικές προβλέψεις που είχαμε πάρει από τις διάφορες πηγές επαληθεύθηκαν πλήρως. Όπως αναμένονταν για το Σάββατο το απόγευμα, βρεθήκαμε να πλέουμε σε μία κατάσταση θάλασσας γύρω στα 6 μποφώρ. Αλλά τα μίλια που έμεναν μέχρι την Σίκινο, πολύ λίγα και τα πληρώματα αξιόπλοα, κατάλληλα εξοπλισμένα και έμπειρα στον κακό καιρό. ‘Έτσι μετά από δύο περίπου ώρες έγινε η δεύτερη ανασυγκρότηση στο ακρωτήριο Μάλτα της Σικίνου.
Εκεί συναντηθήκαμε με τα σκάφη που είχαν έλθει από την Κρήτη. Από τον Παγκρήτιο Όμιλο Φουσκωτών Σκαφών και από την Λέσχη Φουσκωτών Σκαφών Χανίων. Εδώ θα πρέπει να γίνει μία παρένθεση και να αναφερθεί ότι η Κρήτη έχει πάντοτε δώσει το παρόν σε όλες τις αποστολές του Ομίλου μας, Έχουν έλθει μαζί μας ακόμα και στα μακρινά Ψαρά. Με ένα σκάφος επίσης συμμετείχε ο νεοσυσταθείς Όμιλος Φουσκωτών Σκαφών Ανατολικής Αττικής ΟΦΣΑΑ.

Όπως και πιο πάνω ανέφερα η θάλασσα ήταν αρκετά ταραγμένη γύρω στα 6 μποφώρ στο στενό όμως Σίκινος Ίος τα κύματα ήσαν τεράστια τόσο σε όγκο όσο και σε ύψος και στις συνθήκες αυτές προστέθηκαν και τα απόνερα των εξηνταένα φουσκωτών .Το θέαμα πραγματικά ήταν μοναδικό και υπέροχο και μόνο γιαυτό άξιζε να κάνεις το ταξίδι δύσκολο να το περιγράψεις και αδύνατο να το φωτογραφήσεις αφού την μια στιγμή βρισκόσουν στα ύψη και την επόμενη στα Τάρταρα και όλων η προσπάθεια ήταν να κρατήσουν τα σκάφη αλλά και να κρατηθούν μέσα σε αυτά ενώ η θάλασσα ήταν κάτασπρη και ο θόρυβος εκκωφαντικός από τις προπέλες που ξενέριζαν και τις κόρνες που ούρλιαζαν. Έξαφνα καβατζάροντας τον κάβο αντικρίσαμε τον παπά του νησιού κυριολεκτικά κρεμασμένο στα βράχια κάτω από τον φάρο να μας χαιρετά κουνώντας τα χέρια ενώ η φωνή του χανόταν από τον θόρυβο των μηχανών. Λίγο πριν από την μπούκα του λιμανιού άναψαν τα βεγγαλικά γεμίζοντας τον κόσμο καπνό και χρώματα ενώ οι κόρνες εξακολουθούσαν να ουρλιάζουν και σε απάντηση οι κάτοικοι του νησιού που μας περίμεναν για να μας υποδεχθούν μας φώναζαν, μας χαιρετούσαν και μας χειροκροτούσαν

“Η Σίκινος είναι νησί των Κυκλάδων, ανάμεσα στην Ίο και την Φολέγανδρο. Μικρή ορεινή και άγονη….”.

Κι’ όμως αυτή η στεγνή περιγραφή του νησιού που διάβασα πριν να το επισκεφθώ δεν είναι και πλήρης. Κανένας τουριστικός οδηγός δεν μου μίλησε για την ζεστή φιλοξενία των κατοίκων, για την ομορφιά των σπιτιών, για την ζωή που σφύζει την Άνοιξη στο νησί, για την θέα, αυτή την θέα…….

Φτάνοντας στο λιμάνι της Αλοπρόνοιας ένιωσα τον ενθουσιασμό των κατοίκων που μας υποδέχθηκαν με κορναρίσματα, φωνές, ούζο και νοστιμότατα γλυκά, τα μελιτήνια. ‘Όπως είπε χαρακτηριστικά στην ομιλία του και ο Πρόεδρος της Κοινότητας, η έλευση μας σχεδόν διπλασίασε τους κατοίκους του νησιού. Μετά από αυτή την όμορφη και θερμή υποδοχή, εξαντλημένοι από το ταξίδι, πήγαμε ο καθένας στα δωμάτιά μας για να τακτοποιηθούμε και να συνέλθουμε. Το βράδυ η Κοινότητα προσέφερε το δείπνο στους επισκέπτες της σε τρεις διαφορετικές ταβέρνες, αφού δεν υπήρχε μία αρκετά μεγάλη για να μας χωρέσει όλους.
Η ημέρα που ακολούθησε ήταν λουσμένη στο φως και ανακαλύψαμε ένα νησί καταπράσινο και ολάνθιστο. Επισκεφθήκαμε τον περίεργο ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου στην Επισκοπή, που είναι χτισμένος επάνω σε ένα αρχαίο μνημείο του Πυθίου Απόλλωνα, και ως εκ τούτου έχουν χρησιμοποιηθεί δωρικοί κίονες για την κατασκευή του και το μοναστήρι που προσετέθη τον 17ο αιώνα, το οποίον είναι πλέον εγκαταλελειμμένο. Θαυμάσαμε τις στέρνες για την συλλογή του νερού, σκαμμένες μέσα στον βράχο στο προαύλιο του ναού και σκεπασμένες επιμήκεις πέτρινες πλάκες. Μετά σταματήσαμε και επισκεφθήκαμε την όμορφη Χώρα με τα χαρακτηριστικά δαιδαλώδη δρομάκια και την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική. Ξαποστάσαμε στο “Ηλιοβασίλεμα”, μία ταβέρνα με θέα το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου και το μεσημέρι γευτήκαμε ψάρια κάτω στην Αλοπρόνοια.
Εκείνο όμως που πραγματικά μου έκοψε την ανάσα ήταν η θέα που αντικρίσαμε όταν ανεβήκαμε το απόγευμα στο μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής: η θάλασσα απλωνόταν ολόγυρα και το μοναστήρι δέσποζε στο υψηλότερο σημείο του νησιού ενώ φυσούσε ένας αέρας “απελευθέρωσης”. Εκεί παρακολουθήσαμε με κατάνυξη το ευχέλαιο που έγινε προς τιμήν των μελών του Ομίλου από τους δύο παπάδες της Σικίνου. Χωρίς ηλεκτρικό, υπό το φως των κεριών και τις ψαλμωδίες φυσικές χωρίς μικρόφωνα. Εκείνο το βράδυ, μέσα στο βαθύ σκοτάδι, ξεχώριζε στην κορυφή φωτισμένο το μοναστήρι…..
Ακολούθησε (δεύτερη) περιήγηση στην Χώρα, αυτή την φορά αφού είχε πέσει η νύκτα. Επισκεφθήκαμε τα στενά δρομάκια, είδαμε τα ασβεστωμένα σπίτια και κάναμε μία στάση στο κτίριο της Κοινότητας της Σικίνου που στεγάζεται στο ισόγειο ενός από τα πολλά πέτρινα αρχοντικά που υπάρχουν και καθιστούν την Χώρα (ή Κάστρο) έναν από τους πιο όμορφους οικισμούς των Κυκλάδων. Άριστα αναπαλαιωμένο, το κτίριο της Κοινότητας συνδυάζει την πρακτικότητα που απαιτείται για να διεκπεραιώνονται οι καθημερινές εργασίες με την ύπαρξη ενός λαογραφικού και φωτογραφικού μουσείου.
Επειδή ήταν όμως και το τελευταίο μας βράδυ στο νησί, αποφασίσαμε να το κάψουμε σε τοπικό μπαράκι, το “Λιοτρίβι”, όπου επί ώρες σύσσωμος ο Όμιλος χόρεψε και διασκέδασε στο ρυθμό της ελληνικής μουσικής!
Δυστυχώς όμως το επόμενο πρωί ήταν η αναχώρηση……. Ετοιμαστήκαμε λοιπόν, αποχαιρετήσαμε την Σίκινο και τους κατοίκους της και με σύμμαχο τον καιρό πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Οι προβλέψει και πάλι επαληθεύθηκαν, η θάλασσα παρέμεινε ατάραχη καθ’ όλη την διάρκεια του ταξιδιού και έτσι μετά από μία στάση στην Σίφνο για ανεφοδιασμό επιστρέψαμε στην βάση μας χωρίς κανένα απρόοπτο.
Για κάποιους ήταν εκδρομή, για άλλους είχε καθαρά μορφή μιάς αποστολής, ενώ για άλλους ήταν ίσως αγγαρεία. Πάντως εμένα προσωπικά μου κακοφάνηκε πολύ που γύρισα πίσω!!!
Ο ΟΦΣΕ επιθυμεί να ευχαριστήσει για την αρωγή τους στην αποστολή αυτή:
Τον Υφυπουργό Πολιτισμού κ Νάσο Αλευρά
Ο οποίος είχε θέσει υπό την αιγίδα του την αποστολή
Τον ΔΗΜΟ ΚΑΛΛΙΘΕΑΣ
Την Τράπεζα ΕUROBANK
Την εταιρεία ΝΕΟSΕΤ
Την εταιρεία ΘΩΜΑΔΑΚΗ
και τους ιδιώτες κυρία Φελέκη και κύριο Σπηλιόπουλο