Μετά την αναβολή λόγω μη συμμετοχής της προγραμματισμένης εκδήλωσης “Το ψάρεμα του Τόνου” σχηματίσθηκε ένα βράδυ στο εντευκτήριο, στις αρχές του Οκτωβρίου μια ομάδα για ψάρεμα τόνου αποτελούμενη από τα μέλη Σπύρο Πριόβολο, Δημήτρη Χουρμουζιάδη, Θόδωρο Θεοδώρου, Κώστα Καραμπέτσο, Δημήτρη Τσεκούρα, Γιώργο Λεγάκη, Σπύρο Τζανετή, και Γρηγόρη Ντούζο.

Η τέχνη του ψαρά περικλείει όλη την αρχέγονη προσπάθεια του ανθρώπου για επιβίωση (αυτό βέβαια δεν ισχύει για μας). Το ψάρεμα μας φέρνει σε επαφή με τα μυστήρια του γαλάζιου, και τον αόρατο κόσμο του βυθού που γίνεται πεδίο αντιπαράθεσης, ενός αγώνα «ζωής και θανάτου». Ή μιας σκηνής θεάτρου όπου εκτυλίσσεται ένα παιχνίδι με αμφίβολο κάθε φορά αποτέλεσμα: Πότε είναι νικητής ο ψαράς, πότε το ψάρι, με αναλογία περίπου 1:10! «Του κυνηγού και του ψαρά το πιάτο 10 φορές είναι αδειανό και 1 φορά γεμάτο». Πότε χαμένοι είναι και οι δύο, όπως στην περίπτωση του «γέρου και της θάλασσας», στο μυθιστόρημα του Ernest Hemingway.

Αρκετή φιλοσοφία, ας σας μεταφέρω λοιπόν με πιο απλές κουβέντες, τις εμπειρίες μου από μια «αντρική απόδραση».

Πρωί Πέμπτης , αρχές του Οκτώβρη, ξεκινήσαμε από Νέα Μάκρη μια παρέα από δυο φουσκωτά με σκοπό, βασικά ψάρεμα τόνου αλλά όχι μόνο. Και πετονιές είχαμε και παραγάδια και ψαροντούφεκα και ψυγεία γεμάτα με πάγο. Είχα αναλάβει τα ώνια (λόγω του ότι απουσίαζε ο Πετράν) και είχα εφοδιασθεί και με αρκετές κονσέρβες τόνο. Αν δεν πιάναμε τόνους (όπως έλεγε και ο φίλος μου ο Κώστας), θα γεμίζαμε τα ψυγεία με κονσέρβες και θα τα πηγαίναμε στις γυναίκες μας. Ο βοριάς λυσσομανούσε και το κρύο τσουχτερό. Μεσημέρι φτάσαμε στην Κάρυστο. Ούτε για καθετή δεν μπορούσαμε να σταθούμε από τις σπηλιάδες. Μόνη μας ελπίδα ένα 150άγκιστρο παραγάδι. Για δόλωμα στο ένα αγκίστρι γαρίδα, στο άλλο σουπιά. Το ρίξαμε σε μια γνωστή καλή τραγάνα . Περιμένοντας το μάζεμα, γευτήκαμε ωραίους τσιπουρομεζέδες στα φουσκωτά μας. Μας χάλασε βέβαια την ωραία βραδιά ένα super puma του λιμενικού, που θεωρώντας ότι κουβαλάμε Κούρδους, ήρθε από πάνω μας ρίχνοντας τους προβολείς. Σίγουρα ζήλεψαν τα μεζεδάκια μας και έφυγαν απογοητευμένοι. Ο καιρός ξαναφούντωνε παρόλο που είχε φτάσει ήδη 23:00. Σηκώσαμε το παραγάδι χωρίς να πιάσουμε ούτε ένα ψάρι (!!) και πέρα από 3-4 αγκίστρια, σε όλα τα άλλα δεν υπήρχε επάνω δόλωμα. Σκέτη απογοήτευση.

Πρωί ξεκινήσαμε για Αιγαίο με ρότα νότιο-ανατολικά της Σκύρου. Στο Κάβο Ντόρο ένας βοριάς ,6αρι γεμάτο. Τουλάχιστον παίζαμε με τα κύματα. Ο Θοδωρής πιλοτάριζε λες και πετούσε το «Φάντομ» του. Νότια της Σκύρου ο καιρός είχε κοπάσει. Η ΕΜΥ είχε πέσει μέσα. Δέσαμε λάστιχα στο roll bar (για κόντρα σε μεγάλη αντίσταση ψαριού) ,φορέσαμε γάντια, ρίξαμε βοηθητική και ξεκινήσαμε συρτή, φροντίζοντας να πηγαίνουμε με 4-5 μίλια και βέβαια να δουλεύουμε σωστά τα βαρίδια προκειμένου να μην μπλεχτούν οι πετονιές μας, αλλά και να ψαρεύουμε σε σωστά βάθη . Πέρασε 1, 2 , 3 , 4 , 5 ώρες και τσίμπημα κανένα. Η απογοήτευση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας που δεν παίρναμε τσίμπημα. Βέβαια απολαμβάναμε τη γαλήνη της θάλασσας. Μόνοι εμείς και καμιά φορά κανένα ψαροπούλι που πετούσε κοντά μας. Κουβεντούλα για όλα τα θέματα (σοβαρά – αστεία και αντρικά κουτσομπολιά). Καμιά έγνοια . Σκεφτόμουν αυτά που μου έλεγε η γυναίκα μου ότι «είναι προτιμότερο το ψαροντούφεκο, που έχω σίγουρη την ψαριά». Ο «Ρουχουμούχου», έπιασε ένα μικρό ξιφία. (ζήλια εγώ και ο Θοδωρής ,την ώρα που τον φωτογράφιζα !). Πριν σουρουπώσει εμφανίσθηκαν και 2 ακόμα φίλοι με τα φουσκωτά τους ο Κώστας με τους δύο Δημήτρηδες και ο Γρηγόρης με το Γιώργο. Απολαύσαμε, ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα και το βράδυ ωραίο φρέσκο ψαράκι (αγοραστό βέβαια).Πρωινό ξεκίνημα για συρτή. Επιθυμία μας, να πιάσουμε και εμείς έστω και ένα τόνο. Ανοιχτήκαμε νότιο-ανατολικά αρκετά μίλια προς τα Ψαρά. Απόλυτη μπουνάτσα. Ρίξαμε 2 συρτές κάθε φουσκωτό. Κάποια στιγμή αισθάνομαι ένα έντονο τσίμπημα. Λασκάρω πετονιά και «κράτει» η μηχανή. Το ψάρι κατεβαίνει στα βαθιά. Αφήνω πετονιά τόση όση να υπάρχει μια συνεχής αντίσταση. Με δυσκολία το φέρνω κοντά. όσο πλησιάζει, αρχίζει να κάνει μεγάλους κύκλους κάτω απ το φουσκωτό. Οι ασημί και μπλε ανταύγειες καθώς επίσης και τα μεγάλα μαύρα μάτια του, σε εντυπωσίαζαν. Ένας τόνος γύρω στα 12 κιλά. Αγωνία μη μου φύγει. Το φέρνουμε στα πλάγια και το καρφώνουμε με το γάντζο. Με δυσκολία και αγωνία το ανεβάζουμε στη βάρκα. Η χαρά μας απερίγραπτη. Το ψάρι χτυπιόταν δυνατά. Βουτάω το μαχαίρι και του δίνω μια μαχαιριά στην καρδίά. Γέμισε η βάρκα αίματα και βέβαια και το παντελόνι μου. Βγαίνουν οι απαραίτητες φωτογραφίες. Αφού καθάρισα τα εντόσθια τον δέσαμε στο πίσω μέρος. Ξαναρίχνουμε πετονιές.

Έβλεπα το Θοδωρή να με κοιτάζει με ζήλια. Κοίταζε μήπως το «δόλωμά μου», ήταν καλύτερο από το δικό του. Ευχήθηκα να πιάσει ένα και αυτός γιατί πως θα τον αντιμετώπιζε η «δασκαλίτσα του».. Σε λίγο βλέπω το θλιμμένο του ύφος να λάμπει από χαρά και να μου φωνάζει «κράτει τη μηχανή». Είχε πάρει γερό τσίμπημα Αρχίζω να μαζεύω την πετονιά μου για να μη μπλεχτεί και παίρνω και εγώ τσίμπημα. Τώρα πλέον υπήρχε μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για τον τρόπο που θα τα ανεβάζαμε. Φοβόμαστε μόνο μη μας τυλιχτούν οι πετονιές.Με «μαεστρία», και χωρίς πολλές κουβέντες (γιατί σ αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να παίρνεις πολλές στροφές και να συντονίζεσαι απόλυτα με τον σύντροφό σου», καταφέραμε να ανεβάσουμε και τα δύο ψάρια. Το τι έγινε δεν περιγράφεται. Επαναλαμβάνονται οι φωτογραφίες. Η αδρεναλίνη μας έχει ανεβάσει τους σφυγμούς. Μανιωδώς συνεχίζαμε το ψάρεμα. Θέλαμε να πιάσουμε και άλλα και άλλα. Είχαμε πέσει σε μέρα που τσίμπαγε. Βέβαια ψαρεύαμε με διάφορα κόλπα , που διαμορφώναμε κατά τη διάρκεια του ψαρέματος ανάλογα με την περίπτωση . Μην περιμένετε βέβαια να σας τα πω.

Στο ψάρεμα και στην πρέφα, «αν δεν πληρώσεις και δεν χάσεις δε μαθαίνεις». Η επικοινωνία συνεχής με τους υπόλοιπους της παρέας. Ο «Καρεμπέ» αντί να ψαρεύει καθάριζε συνεχώς!! το σκάφος του. Όλη μέρα δεν είχαμε χρόνο να φάμε τίποτα. Καμιά κρύα μπύρα μόνο μας ξεδιψούσε και κανένα παξιμάδι για τα υγρά. Για να μην καθυστερούμε όσο εγώ ξεκοίλιαζα και καθάριζα τους τόνους ο Θοδωρής ψάρευε και με τις δύο πετονιές. Αργά το μεσημέρι ήρθε στη βάρκα μας και ο «Χουρμού», για βοήθεια. Να μην μακρηγορώ έτσι κύλησε η μέρα μας. Μέχρι τις 6 το απόγευμα είχε πιάσει η βάρκα μας 10 !! τόνους 12-15 κιλά ο καθένας (τους ζυγίσαμε βέβαια για να μην υπάρχει αμφισβήτηση).. Οι άλλοι είχαν πιάσει 5-6 τόνους.. Μαυρισμένοι από τον καυτό ήλιο – νηστικοί – με έντονη τη ψαρίλα αλλά και πολύ ικανοποιημένοι, απολαύσαμε ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα, (μας φάνηκε καλύτερο από την προηγούμενη μέρα)
Τα προγνωστικά έδιναν πολύ άσχημο καιρό για την επομένη και ο πάγος λίγος για να συντηρηθούν τόσα ψάρια. Αποφασίσαμε να επιστρέψουμε ταξιδεύοντας νύχτα παρόλο που ο «Καρεμπέ» γκρίνιαζε! για τη νυχτερινή πλεύση. (Ευτυχώς που φύγαμε, γιατί το ίδιο βράδυ κατακλυσμός στην Αθήνα) Πλησιάζοντας στην Κάρυστο ο νοτιάς φούντωνε. Το τι ευθυμία υπήρχε στην παρέα δεν περιγράφεται. Ψόφιοι απ την κούραση αλλά που να καταλάβουμε τίποτα.
Η παρέα μας έδωσε ραντεβού για του χρόνου το Σεπτέμβρη, καθότι λόγω Δημοτικών εκλογών δεν μπορούσαμε να το επαναλάβουμε.

Στα τσιμπούσια με φίλους που επακολούθησαν οι γυναίκες μας έδωσαν άριστες εξετάσεις στη Μαγειρική των Τόνων:

Πολύ νόστιμη η πηχτή ψαρόσουπα του κεφαλιού και το ψήσιμο στα κάρβουνα (αφού προηγούμενα «μαρινάρισε» με λάδι και λεμόνι) η Θανούλα
Η Ρένα έκανε πολύ καλή λακέρδα
Η Έλσα και η Άντζελα έκαναν πολύ καλό «πλακί»

Σπύρος Πριόβολος

Βασικά λάτρης της θάλασσας
Αλλά και λίγο ψαράς